De ‘moordende’ 100 km ploegentijdrit – De gescheidenis van de 100 km ploegentijdrit
De geschiedenis van de 100 km ploegentijdrit, een discipline die jammer genoeg verdwenen is van het Olympisch programma en de wereldkampioenschappen wordt in dit boek uitvoerig besproken.
Het boek kwam er na een discussie op internet waarbij beweerd werd dat de 100 km ploegentijdrit ‘moordend’ was in de meest letterlijke betekenis. Met deze studie probeer ik dit te weerleggen.
Tijdens het onderzoek naar deze discipline kwamen er veel andere gegevens in mijn bezit. Daardoor kwamen er naast de vraag of de ploegentijdrit ‘moordend’ was andere vragen naar boven zoals welk land won de meeste medailles, welke renner won de meeste medailles, wat was het grootse en wat was het kleinste verschil ooit tussen de eerste en de tweede. In totaal zijn er zo 25 items die uitgeplozen werden.
Naast de amateurs zijn, in de mate van het mogelijke, ook de junioren, de dames en de recentere vormen van ploegentijdrijden besproken.
Bepaalde recensenten verwachten details over doping en geld in de boeken die heden ten dage geschreven worden. Ik zal de lezer moeten ontgoochelen. Het is een boek vol feiten, namen en cijfers met nu en dan een zijsprong dat eerder als anekdotisch of een wistjedatje kan beschouwd worden.
Voor de echte wielerliefhebbers denk ik dat het boek meer dan de moeite kan zijn. De sensatiezoekers zal ik moeten ontgoochelen.
Toch wens ik de lezer veel leesplezier toe en ik hoop dat hij of zij achteraf het met mij mee zal betreuren dat deze mooie discipline afgeschaft werd.
Gegevens
Auteur: Jan De Smet
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: mei 2020
Aantal Pagina’s: 258
Afmetingen: 19,6 x 26,6 x 2,0 cm
ISBN: –
Bindwijze: Hardback
Andere suggesties…
-
Bijlagen – De 100 km ploegentijdrijders – Namen & cijfers
In winkelmandIn dit derde deel logie rond de ploegentijdritten zal de lezer enkel namen, namen en namen terugvinden alsook veel tijden.
Tijdens mijn opzoekingen ronde de 100 km ploegentijdrit verzamelde ik zoveel gegevens, aangebracht van over de hele wereld. Gezien deze gegevens voor mij al moeilijk te vinden waren vond ik het niet opportuun deze ergens te laten verdwijnen in een of andere kast. Vandaar dat ik ze ter beschikking wilde stellen aan andere wielerarchivarissen en wielerfanatici.
Ik heb geprobeerd alle namen van de renners die ooit aan een 100 km, 70 km of 50 km ploegentijdrit deelnam op de Olympische Spelen of wereldkampioenschappen amateurs, junioren of dames te verzamelen.
Dat is mij gelukt voor de amateurs en de dames. Gezien ik niet alle uitslagen van de junioren compleet heb, ondanks veel opzoekingswerk, is dat voor deze categorie niet gelukt.
Van veel ploegentijdritten heb ik geprobeerd de complete uitslag te verkrijgen. Het was de bedoeling daarmee de voorbereiding van de verschillende landen te kunnen schetsen. Het is bij een idee gebleven want de info was te massaal. Niettemin heb ik wat ik verzameld heb in dit boekdeel samengebracht.
Het is een boek puur voor de wielerarchivarissen. Ik hoop dat sommigen er blij mee zijn.
Gegevens
Auteur: Jan De Smet
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: mei 2020
Aantal Pagina’s: 176
Afmetingen: 19,6 x 26,6 x 1,5 cm
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD -
Gösta, Sture, Erik en Tomas Pettersson – De kunst van het ploegentijdrijden
In winkelmandHet moet een prachtig zicht geweest zijn. Vier renners op een rij, in volle inspanning, gestroomlijnd over de weg fietsend. Vier renners en ook vier broers. Allen gekleed in de mooie blauwe truien met twee horizontale gele strepen, de trui van Zweden. Gösta, Sture, Erik en Tomas Pettersson met twee t’s en twee s-en. De Zweedse hardrijders uit de jaren 60 en 70.
Een beetje wielerkenner kent de namen van de Petterssons nog. Zeker Gösta Pettersson kent men wel, 3de in de Tour de France, winnaar van de Tour de Romandie en Giro d’Italia. Misschien ook nog wel Tomas, een begenadigd tijdrijder die samen met Gösta de Trofeo Baracchi won. Maar Sture en Erik zijn al heel wat minder bekend.
Om een of andere reden ben ik altijd geïntrigeerd geweest door broederparen in de wielersport. Daarnaast had ik ook altijd interesse voor de Scandinavische landen en bij uitbreiding de exoten in de wielersport van de jaren 60 en 70, de Scandinavische renners. Kortom ik had het altijd wel een beetje voor de stugge, zwijgzame, ondoorgrondelijke Vikingen.
Daarnaast is ook Sture Pettersson gedeeltelijk verantwoordelijk voor mijn nieuwsgierigheid naar de broers. Alleen al de naam Sture had iets speciaals. Hij was de minste van de vier en ik heb het altijd gehad voor de minste of de buitenbeentjes. Bij muziekgroepen heb ik het altijd voor de drummer of desnoods de basgitarist, in het voetbal gaat mijn interesse uit naar de keeper, desnoods de linksback. Dus ik had het wel voor Sture zoals ik het had voor Ringo van de Beatles, Charlie Watts van de Stones en Birger Jensen van Club Brugge. Allen mannen met een beetje een hoek af. Of dat bij Sture ook zo was weet ik niet, maar het was ‘mijn’ Pettersson.
Als in een echte ploegtijdrit hebben ze hun profcarrière op elkaar afgestemd. Ze werden alle vier prof in 1970 bij Ferretti, de ploeg met, volgens mij, een van de mooiste truien ooit. Eind 1971 haakte Erik al af, een jaar later was het de beurt aan Sture, nog eens een jaar later Tomas en Gösta hield het vol tot in 1974.
Maar wat weten we van deze Zweden. Ja, ze kwamen uit Zweden en Gösta was geen onaardig renner en werden ze geen wereldkampioen tijdrijden? Hoe zat het trouwens met de Olympische Spelen? Werden ze ooit Olympisch kampioen?
Het verhaal begint in Zweden in de jaren 40. Er waren eens … twee Zweden, Karl-Gustaf Pettersson, geboren in 1900 in Sölvatorp, Kullings-Skövde en Lilly Ekman die huwden en zes kinderen kregen waaronder Gösta Artur Roland Pettersson, Sture Helge Vilhelm Pettersson, Erik Håkan Pettersson en Tomas Rune Pettersson. Deze vier zonen zouden wielergeschiedenis schrijven.
Geen sensatie, geen grote verhalen over doping, want daar hadden de broers het niet voor, hier en daar wel iets over geldzaken want ook al als amateur reden de broers al voor het geld. Wel veel uitslagen, resultaten, cijfers over overwinningen en nu en dan een zijsprong naar een of andere anekdote die het vertellen waard is.
Ik hoop dat de lezer achteraf tot de conclusie kan komen dat hij of zij de carrières van de Petterssons beter kent.
Gegevens
Auteur: Jan De Smet
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: juli 2019
Aantal Pagina’s: 164
Afmetingen: 19,6 x 26,6 x 1,5 cm
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD
Gerelateerde producten
-
Armand Desmet – ‘Mantie Smet’ Luitenant zonder strepen
In winkelmandIn de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw tierden de ‘flandriens’ nog welig in de Vlaamse gezinnen. Jonge Vlaamse kerels die niet leerden lezen door Hendrik Concience, maar wel door ‘Koarle’, Karel, Van Wijnendaele.
Zo ook in de streek van Waregem waar Armand Desmet of ‘Mantie Smet’ het koersen als het ware met de moedermelk meekreeg.
Mantie verslond de boeken van Karel Van Wijnendaele over “Het Rijke Vlaamsche Wielerleven”.
Mantie droomde van de koers, Mantie at koers, Mantie dronk koers, Mantie asemde koers, Mantie was koers. Mantie wou worden zoals Ritten Van Leirberghe in de Ronde van Vlaanderen van 1919 en “Ze allemoal noar huus rieën”.
Mantie werd profrenner bij de Groene Leeuw, een rijwielfabriekje uit het nabijgelegen Deinze bij de legendarische sportdirecteur Berten De Kimpe. Het was het begin van een schitterende carrière, maar ook een carrière met veel tegenslagen.
Mantie won de eerste uitgave van de E3-prijs in Harelbeke en in 1959 won hij de Ronde van België. In de Tour van dat jaar beging hij, volgens zijn zeggen, de grootste stommiteit van zijn leven. Hij verspeelde een unieke kans om in de Gele Trui te rijden.
In 1960, in de Vuelta, stond Mantie een paar dagen voor het einde ruimschoots op kop. Een ongelukkige val zorgde echter voor een schouderblessure. Twee dagen voor het einde ging zijn ploegmaat Frans De Mulder, al of niet opzettelijk, mee in een ontsnapping. Mantie was de eindoverwinning in de Vuelta kwijt aan zijn ploegmaat, zelf werd hij nog 2de. Maar van Berten De Kimpe, zijn sportdirecteur, moest hij nooit meer iets weten.
Mantie maakte de overstap naar de Rode Garde van Keizer Rik Van Looy. Mantie leerde het professionalisme van de Italiaanse ploegen kennen met trainingskampen aan het Gardameer, mooie hotels, kostuums enz…. maar bleef een van de meest onfortuinlijke renners uit de wielergeschiedenis. In de Giro van 1962 won Mantie een rit en kwam in het bezit van de Roze leiderstrui. Tot de 15de rit gereden werd. Die ging over de Passo Rollo. In een verschrikkelijke sneeuwstorm zoals die in de Giro kunnen voorkomen, gaf heel zijn ploeg, op Huub Zilverberg na, op en Mantie verloor op een dramatische wijze zijn leiderstrui.
Het jaar erop was er een prachtige prestatie met een 5de plaats in de Tour de France en het kon zelfs meer geweest zijn indien hij iets beter had gepresteerd in het tijdrijden. Hij werd geselecteerd voor het wereldkampioenschap in Ronse. Een wereldkampioenschap waarin hij een belangrijke rol speelde en vanuit een bevoorrechte positie de door iedereen gekende afloop van het WK kon aanschouwen.
In 1964 kwam hij in de 13de rit van de Tour zwaar ten val tijdens de afdaling van de Envalira en even werd het allerergste gevreesd. De sporen van die val droeg hij zijn hele verdere leven mee.
Mantie was een Flandrien. Winnaar van de Ronde van België, 2de in de Vuelta, 5de in de Tour (en het kon meer geweest zijn), 10de in de Giro, toptien plaatsen in klassiekers zoals 3de Luik-Bastenaken-Luik, Gent-Wevelgem en Parijs-Brussel 4de in de Ronde van Vlaanderen en de Waalse Pijl, 5de in Parijs-Roubaix, 8ste in de Ronde van Lombardije en 10de in Milaan-Sanremo.
Flandriens sleuren, beuken, stoempen, trekken, zwoegen en draaien hun kas af.
Mantie was een Flandrien.
Mannen als Mantie die maken ze niet meer.
Mannen als Mantie die verdienen ……… een boek.
Gegevens
Auteur: Jan De Smet en Marc Fourneau
Uitgever: Marc Fourneau
Publicatiedatum: juli 2017
Aantal Pagina’s: 268
Afmetingen: 21,5 x 30,3 x 2,1 cm
ISBN: 9789460210402
Bindwijze: HardbackINHOUD -
Heb je iets dubbel? Belgische wielerplaatjes 1970-1979
In winkelmandPrentjes met coureurs. Wie kent ze niet. En wie kent niet de klassieke vraag uit zijn jeugdjaren: “Heb je er geen dubbel?” Op de speelplaats op school aan het winkeltje op de hoek, wisselen en onderhandelen om zo vlug mogelijk de reeks volledig te hebben. En sakkeren op de uitgever want je verdacht hem ervan bepaalde prentjes maar mondjesmaat te leveren.
Na het boek over de Belgische wielerplaatjes 1960-1969 en dat over de Belgische wielerplaatjes 1950-1959 is dit het, waarschijnlijk, laatste deel, de Belgische wielerplaatjes 1970-1979.
In dit werk heb ik geprobeerd de reeksen die in België voorkwamen van 1970-1979 te inventariseren. Het was een eerder eenvoudige opgave gezien ik niet zoveel reeksen vond en er onder de wel teruggevonden reeksen nogal wat bekende Panini-reeksen zaten. Of de inventaris volledig is, laat ik opnieuw in het midden. Ikzelf heb niet alle reeksen compleet en waarschijnlijk ook niet alle reeksen.
Uiteindelijk heb ik voor België 30 series gevonden. De etiketten op luciferdoosjes heb ik ook deze keer opgenomen alhoewel het maar drie reeksen zijn.
Ondanks dat Eddy Merckx nog volop aan de top stond en vanaf 1972 Freddy Maertens eraan kwam, is het aantal reeksen beperkt. Waarschijnlijk omdat de Panini-reeksen zo een succes waren. Niettemin zitten er een paar mooie reeksen in zoals die van Dubble Bubble Chewing Gum en OLA.
De jaren 1970, 1971 en 1973 (6) waren de jaren met de meeste uitgaves. Renners als Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck, Jempi Monseré (tijdelijk), Eric Leman en Frans Verbeeck waren de meest voorkomende namen in de Belgische reeksen naast de buitenlandse vedetten zoals de ‘blijvers’ Raymond Poulidor, Felice Gimondi, Gianni Motta, Michele Dancelli en Franco Bitossi en nieuwelingen Joop Zoetemelk, Cyrille Guimard, enz….
Ik hoop dat de oudere verzamelaar plezier beleeft aan dit derde boek en dat hij of zij op deze manier kan ontdekken wat hij of zij nog mist. Hopelijk wordt het boek ook ontdekt door jongeren die op die manier proberen een stukje erfgoed te behouden en onze Vlaamse wielergeschiedenis beter leren kennen. Het zou te jammer zijn indien binnen afzienbare tijd de verzamelingen op het containerpark zouden eindigen omwille van gebrek aan interesse.
Trouwens, wie heeft er nog iets dubbel?
Gegevens
Auteur: Jan De Smet
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: 2019
Aantal Pagina’s:
Afmetingen:
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD -
Heb je iets dubbel? Belgische wielerplaatjes 1960-1969
In winkelmandEr zijn natuurlijk de klassieke Panini prentjes die wereldwijd gekend zijn door o.a. ook de voetbalprentjes. Maar in de jaren 60-70 waren ook die van de renners populair. Daarnaast waren er echter nog heel wat andere series in omloop. Dat was al zo van voor W.O. II.
In dit werk heb ik geprobeerd de reeksen die in België voorkwamen van 1960-1969 te inventariseren. Later, afhankelijk van het succes en de vraag, zal ik dat ook proberen voor de jaren 40, 50, 70 en 80.
Of de inventaris volledig is, laat ik in het midden. Ikzelf heb niet alle reeksen compleet en waarschijnlijk ook niet alle reeksen.
Van sommige reeksen is het uitgavejaar niet gekend en is het een beetje gokken of analyseren op basis van de foto’s die gebruikt werden.
Soms was een reeks niet echt een reeks en waren het gewoon foto’s die door de jaren heen gedistribueerd werden. Niettemin worden ze soms door verzamelaars als een serie aanzien.
Ik heb mijn best gedaan zoveel mogelijk te verzamelen en te inventariseren. Uiteindelijk heb ik voor België meer dan 40 series gevonden. Daarnaast heb ik ook geprobeerd wat postkaarten en grote foto’s die ooit verschenen op te lijsten. Sigarenbanden met afbeeldingen van renners werden niet weerhouden. Gewoon omdat ik zelf te weinig info vond. De etiketten op luciferdoosjes heb ik dan wel weer opgenomen.
Het is opmerkelijk, maar niet verwonderlijk, dat in 1969 de meeste reeksen verschenen (14). Eddy Merckx beleefde zijn hoogdagen, een Belg won weer de Tour de France, andere renners zoals Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot en Herman Vanspringel zorgden mee voor een Belgische hegemonie en euforie.
Ook de jaren 1961 (5) en 1965 (7) waren hoogdagen voor de jonge verzamelaars. Renners als Rik Van Looy, Willy Vannitsen, Rik Van Steenbergen, Gilbert Desmet, Marcel Janssens en vele anderen zorgden voor een ongekende verzamelwoede.
Van sommige foto’s in bepaalde reeksen konden een aantal verzamelaars zelfs de plaats en datum waar de foto’s genomen werden terugvinden. Er zijn een aantal aparte kaderstukken aan deze series gewijd.
Ik hoop dat de oudere verzamelaar plezier beleeft aan dit boek en dat hij of zij op deze manier kan ontdekken wat hij of zij nog mist. Hopelijk wordt het boek ook ontdekt door jongeren die op die manier proberen een stukje erfgoed te behouden en onze Vlaamse wielergeschiedenis beter leren kennen. Het zou te jammer zijn indien binnen afzienbare tijd de verzamelingen op het containerpark zouden eindigen omwille van gebrek aan interesse.
Trouwens, wie heeft er nog iets dubbel?
Gegevens
Auteur: Jan De Smet
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: 2019
Aantal Pagina’s:
Afmetingen:
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD