40 + 40 = 70 – Het wielerleven van Noël Demeulenaere
Als je Vlaanderen zegt, zeg je wielersport. Als je wielersport zegt, zeg je sponsors. Zeg je Vlaanderen, wielersport en sponsors in één zin, dan kom je bij Noël Demeulenaere uit.
Noël Demeulenaere was van jongs af aan gepassioneerd door de wielersport. Plaatselijke vedetten zoals Boudewijn Devos en Julien Gekiere hadden daar een groot aandeel in. Noël volgde hen naar hun wedstrijden en vierde mee bij de talloze overwinningen.
Zelf koersen zat er niet in maar door zijn zakelijk instinct en zijn enorm netwerk was hij gedoemd om uiteindelijk in het wielerwereldje terecht te komen.
Al bij al gebeurde dit toch nog vrij toevallig. Op het einde van 1971 trok het bedrijf Mars van de chocoladerepen en Hein Verbruggen zich terug uit de ploeg Mars-flandria. Het eens zo grote flandria zat daardoor in financiële problemen. Maar Beaulieu en dus Noël Demeulenaere sprongen bij en creëerden flandria-Beaulieu. Een grote ploeg met o.a. de wereldkampioenen Eric De Vlaeminck en Dirk Baert. Alsook jan Janssen, André Dierickx, Johan De Muynck en op het einde van het jaar Freddy Maertens.
De samenwerking was eenmalig maar Noël Demeulenaere was het wereldje binnengerold en zou het de komende 36 jaar niet meer verlaten.
Na flandria kwamen Splendor met Michel Pollentier in de Ronde van Vlaanderen en vervolgens Hitachi met Claude Criquielion als wereldkampioen en winnaar in de Ronde van Vlaanderen.
Noël Demeulenaere keek echter niet alleen naar de grote renners. Ook vele kleine renners en kleine sponsors konden bij hem terecht. Euroclean, Ipso, Willy Naessens, Collstrop, Palmans, Assur Carpets, enz …. Te veel om op te noemen zorgden ervoor dat vele Vlaamse en buitenlandse mindere goden aan het werk konden in het wielerpeloton.
Daarnaast werden deze ploegen ook helpers bij de omscholing van renners. Adri van der Poel werd crosser bij Collstrop, Mario De Clercq bij Palmans, Johan Capiot en Carlo Bomans kregen een kans om uit te bollen en de stap naar sportdirecteur te zetten. Andere renners konden dan weer in deze ploegen een stapje terugzetten voordat ze een grotere naar voor zetten.
Andere ploegen die met de hulp van Noël Demeulenaere het levenslicht zagen waren Aernoudt met de jonge Eric Vanderaerden, Vermeer-Thijs met Fons De Wolf, Europ Decor met Frank Hoste en Marc Sergeant en Marlux.
Het meesterwerk van Noël Demeulenaere was echter de vorming van DE topploeg. Het huidige Quickstep-Innergetics is namelijk de erfgenaam van de Mapeiploeg die op zijn beurt weer ontstond uit de MG-GB-ploeg die de voortzetting was van TonTon Tapis-GB in 1991. De start was toentertijd misschien wat minder, onder andere door de financiële problemen van TonTon Tapis, maar GB deed verder en groeide uit tot de ploeg van Vlaanderen. Tot 1998 werden er 466 overwinningen behaald met zelfs een topjaar 1997 met 93 overwinningen.
Naast deze falanks van het wielrennen had Noël eveneens zijn aandeel in de groei van de Lotto-ploeg. Hij stond mee aan de wieg van deze ploeg en zorgde aanvankelijk via Isoglass voor de nodige co-sponsoring. Later bracht hij Berryfloor, Mobistar, Adecco en ABX als co-sponsors aan.
In de periode 2003-2004 werd zelfs met de ploeg US Postal-Berryfloor tweemaal de Tour de France gewonnen. Toch het hoogtepunt in een wielerjaar.
Noël Demeulenaere doet het de laatste jaren wat rustiger aan. Niettemin heeft hij nog altijd zijn aandeel in het ontstaan van ploegen zoals Jartazzi, Mitshubishi, Revor, Chocolade Jacques en recent in de transfer van Niko Eeckhout naar de ploeg van Sean Kelly.
We hebben op dit alles ons rekenmachine losgelaten. 739 renners kregen een contract bij ploegen waar Noël Demeulenaere voor de sponsoring zorgde. Dit komt neer op ruim 1600 jaarcontracten of maar liefst 16 eeuwen. Renners van 33 verschillende nationaliteiten kregen een contract. En dit alles werd bekroond met 1870 overwinningen.
4 Wereldkampioenen (Criquielion, Museeuw, Camenzind, Olano), 3 wereldbekers, de Tour (Armstrong), de Giro (Tonkov) en de Vuelta (Heras), 99 ritoverwinningen in Tour, Giro en Vuelta. Alle klassiekers met uitzondering van Luik-Bastenaken-Luik.
27 Nationale kampioenen, 4 Wereldkampioenen in het veldrijden en 10 nationale kampioenen, 1 wereldkampioen achtervolging en 4 nationale kampioenen op de piste.
Dus zeker een boek dat zowel voor de wielerkenner als voor de niet-wielerkenner de moeite waard is om aan te schaffen.
Gegevens
Auteur: Jan De Smet en Marc Fourneau
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: 2008
Aantal Pagina’s: 102
Afmetingen: 21,5 x 30,3 x 1,2 cm
ISBN: –
Bindwijze: Hardback
Gerelateerde producten
-
La nébuleuse St-Raphaël-Géminiani – Une histoire Géminiani et une histoire de …maillots!!!
In winkelmandTout a commencé avec une simple question provoquée par l’Encyclopédie de nos amis Guy Crasset, Hervé Dauchy et Pascal Sergent. Quelle était l’équipe de Simpson dans l’année 1961, Gitane-Leroux ou Rapha-Gitane? La réponse était encore plus simple, du moins nous le croyions: Rapha-Gitane évidemment, l’équipe Gitane-Leroux datait de 1962. Et tout d’un coup les problèmes commençaient….
Gegevens
Auteur: Jan De Smet en Patrick Feyaerts
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: 2019
Aantal Pagina’s: 130
Afmetingen: 21,3 x 28,6 x 1,4 cm
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD -
Rik Van Looy – De val van een (wieler)Keizer) – Anni Horribiles 1963 & 1964
In winkelmandEind 1962 was Rik Van Looy de Keizer, niet alleen van Herentals, maar van de wielersport, of toch van de eendagskoersen, ook al had hij dan zijn Wereldtitel niet kunnen verlengen. De Tour de France was nog wat anders, ook al had hij deze gedynamiteerd, hij begon aan een eindzege te denken.
En zo liep het verkeerd. Rik Van Looy rekende op een Tour de France op zijn maat gemaakt en toen bleek dat dit minder het geval was dan hij verwachtte, en er nog altijd meer tijdritkilometers waren dan hij wenste (en vooral aankon), zat het spel de wagen op. Van Looy verklaarde zonder boe of ba dat hij, als het parkoers niet zou aangepast worden, niet zou starten.
Ondanks aandringen van diverse kanten weigerde Rik op zijn woorden terug te komen. En zo kwam een Kempische keikop in conflict met twee West-Vlaamse keikoppen, vader en zoon Claeys, de bazen van rijwielfabriek flandria, de constructeur en toenmalige werkgever van Rik Van Looy, en op dat moment nog op zoek naar een nieuwe extra-sportieve partner en vooral financier van hun wielerploeg.
Dit conflict betekende meteen de start van twee wielerseizoenen vol verwikkelingen: de overgang van Rik Van Looy naar een nieuwe werkgever, G.B.C. en later G.B.C.-Libertas, een voorseizoen zonder klassieke overwinning maar wel met een ingewikkelde sleutelbeenbreuk, het conflict tussen de Italiaanse wielerbond en de vereniging van de beroepssector, met de vaudeville van twee gelijktijdige Italiaanse kampioenen in de Giro d’Italia, de jacht van Rik Van Looy op de groene trui in de Tour de France, het ‘verraad van Ronse’ met de Groene Leeuwen van Berten De Kimpe en dan vooral Benoni Beheyt in een hoofdrol, de overstap van Rik Van Looy naar Rik Van Steenbergen en diens Solo-ploeg, de intrede in de wielersport van het wielermerk Superia, eigendom van een andere tak van de Claeys-familie en aartsrivalen van flandria, een voor Rik Van Looy volledig mislukt wielerseizoen 1964, met als dieptepunten een soap rond een al dan niet schorsing na zijn forfait voor Paris-Nice, zijn zware val in de Tour de France en de coalitie ‘Allen tegen Van Looy’ in het wereldkampioenschap te Sallanches.
Kortom, in dit boek beleven we twee wielerseizoenen waarin de verhoudingen totaal op hun kop gezet werden. Rik Van Looy was niet langer de onbetwiste heerser waarvoor iedereen, met inbegrip van de Belgische Wielerbond boog, maar, hoewel nog immens populair, terug een renner zoals anderen en zijn opvolgers stonden klaar. Een zekere Eddy Merckx werd immers in datzelfde Sallanches bij de liefhebbers wel Wereldkampioen en voerde een hele nieuwe generatie aan die de komende tien jaar de wielersport zou domineren.
Gegevens
Auteurs: Jan De Smet en Patrick Feyaerts
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: 2019
Aantal Pagina’s: 210
Afmetingen: 21,3 x 28,5 x 1,8 cm
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD -
Gösta, Sture, Erik en Tomas Pettersson – De kunst van het ploegentijdrijden
In winkelmandHet moet een prachtig zicht geweest zijn. Vier renners op een rij, in volle inspanning, gestroomlijnd over de weg fietsend. Vier renners en ook vier broers. Allen gekleed in de mooie blauwe truien met twee horizontale gele strepen, de trui van Zweden. Gösta, Sture, Erik en Tomas Pettersson met twee t’s en twee s-en. De Zweedse hardrijders uit de jaren 60 en 70.
Een beetje wielerkenner kent de namen van de Petterssons nog. Zeker Gösta Pettersson kent men wel, 3de in de Tour de France, winnaar van de Tour de Romandie en Giro d’Italia. Misschien ook nog wel Tomas, een begenadigd tijdrijder die samen met Gösta de Trofeo Baracchi won. Maar Sture en Erik zijn al heel wat minder bekend.
Om een of andere reden ben ik altijd geïntrigeerd geweest door broederparen in de wielersport. Daarnaast had ik ook altijd interesse voor de Scandinavische landen en bij uitbreiding de exoten in de wielersport van de jaren 60 en 70, de Scandinavische renners. Kortom ik had het altijd wel een beetje voor de stugge, zwijgzame, ondoorgrondelijke Vikingen.
Daarnaast is ook Sture Pettersson gedeeltelijk verantwoordelijk voor mijn nieuwsgierigheid naar de broers. Alleen al de naam Sture had iets speciaals. Hij was de minste van de vier en ik heb het altijd gehad voor de minste of de buitenbeentjes. Bij muziekgroepen heb ik het altijd voor de drummer of desnoods de basgitarist, in het voetbal gaat mijn interesse uit naar de keeper, desnoods de linksback. Dus ik had het wel voor Sture zoals ik het had voor Ringo van de Beatles, Charlie Watts van de Stones en Birger Jensen van Club Brugge. Allen mannen met een beetje een hoek af. Of dat bij Sture ook zo was weet ik niet, maar het was ‘mijn’ Pettersson.
Als in een echte ploegtijdrit hebben ze hun profcarrière op elkaar afgestemd. Ze werden alle vier prof in 1970 bij Ferretti, de ploeg met, volgens mij, een van de mooiste truien ooit. Eind 1971 haakte Erik al af, een jaar later was het de beurt aan Sture, nog eens een jaar later Tomas en Gösta hield het vol tot in 1974.
Maar wat weten we van deze Zweden. Ja, ze kwamen uit Zweden en Gösta was geen onaardig renner en werden ze geen wereldkampioen tijdrijden? Hoe zat het trouwens met de Olympische Spelen? Werden ze ooit Olympisch kampioen?
Het verhaal begint in Zweden in de jaren 40. Er waren eens … twee Zweden, Karl-Gustaf Pettersson, geboren in 1900 in Sölvatorp, Kullings-Skövde en Lilly Ekman die huwden en zes kinderen kregen waaronder Gösta Artur Roland Pettersson, Sture Helge Vilhelm Pettersson, Erik Håkan Pettersson en Tomas Rune Pettersson. Deze vier zonen zouden wielergeschiedenis schrijven.
Geen sensatie, geen grote verhalen over doping, want daar hadden de broers het niet voor, hier en daar wel iets over geldzaken want ook al als amateur reden de broers al voor het geld. Wel veel uitslagen, resultaten, cijfers over overwinningen en nu en dan een zijsprong naar een of andere anekdote die het vertellen waard is.
Ik hoop dat de lezer achteraf tot de conclusie kan komen dat hij of zij de carrières van de Petterssons beter kent.
Gegevens
Auteur: Jan De Smet
Uitgever: Jan De Smet
Publicatiedatum: juli 2019
Aantal Pagina’s: 164
Afmetingen: 19,6 x 26,6 x 1,5 cm
ISBN: –
Bindwijze: HardbackINHOUD